Voordat ik zwanger was had ik geen idee hoe het zou zijn en hoe ik me zou gaan voelen. Natuurlijk hoorde ik wel eens verhalen om me heen en probeerde ik me een beeld te vormen van het hoe zou zijn. Maar hoe langer ik zwanger ben, hoe meer dat beeld veranderd. In sommige opzichten is het precies zoals ik het me had voorgesteld, maar op sommige punten is het ook totaal anders. Wat ik zeker heb geleerd is dat iedereen de zwangerschap anders ervaart en dat elk lichaam er weer anders op reageert. Een perfecte zwangerschap bestaat denk ik niet. Maar hoe de zwangerschap tot nu toe voor mij is, lees je hieronder.
Het eerste trimester: ben ik wel echt zwanger?
De eerste weken van de zwangerschap geloofde ik eigenlijk niet dat ik echt zwanger was. De test liet wel zien dat het zo was, maar ik voelde niks. Ik was niet misselijk, ik had geen bijzondere cravings en ik voelde ook niks aan mijn lichaam. Toch moest ik tegenover de wereld net doen alsof ik me niet zo lekkere voelde, om te verklaren waarom ik een glas wijn afsloeg, en deed ik net alsof ik een veel te volle agenda had om onder feestjes uit te komen. Wel had ik last van vermoeidheid en baalde ik dat ik niet meer alles kan doen wat ik wilde doen (lees: het lukt niet!)
Toen we de eerste echo hadden en ik op een scherm kon zien dat er een heel klein mensje (wat toen totaal nog niet op een mens leek) groeide in mijn buik, kon ik pas echt geloven dat het waar was. We krijgen een kindje!
Het tweede trimester: ben je nou dik of zwanger?
Net als het eerste trimester, verliep ook het tweede trimester soepel. Ik had niet echt lichamelijke klachten en kon nog genieten van alles. Ik had heel veel trek en vond ook dat ik alles mocht eten. Om vervolgens het idee te hebben dat iedereen denkt dat ik dik ben geworden. Sowieso vond ik de overgang van ‘je ziet helemaal niet dat je zwanger bent’ naar ‘hé een buikje’ best wel lastig. Kleding paste ineens niet meer, zwangerschapskleding zat niet mooi of zag er niet uit en daarnaast had ik dus het gevoel dat iedereen naar m’n buik keek. Ik heb dan ook geregeld huilend voor de spiegel gestaan. Maar nog vaker heel erg trots. Want dat kleine mensje in mijn buik groeide goed en dat was toch ook wel iets heel magisch. Tijdens het tweede trimester kwamen we erachter dat we een zoon krijgen. En ik kan niet wachten om hem te ontmoeten.
In het tweede trimster zijn we nog samen op vakantie geweest. Kamperen was zeker nog goed te doen, al was mijn lichaam wel heel blij toen ik weer op een normaal matras kon slapen in plaats van op een luchtbed. Ook zijn we in het tweede trimster overladen met informatie. Kinderwagens, meubels, autostoeltjes… ik weet niet of je ooit in een grote babywinkel bent geweest? Maar na een uur tolde mijn hoofd van alle informatie. Je moet aan zoveel dingen denken en je hebt van zoveel dingen geen verstand. Gelukkig hebben we met wat hulp mooie meubels gekocht en staat alles al een paar weken klaar voor de baby.
Het derde trimester: aftellen maar!
En inmiddels is het derde trimester aangebroken. Tot nu toe zijn alle controles bij de verloskundige goed verlopen en groeit de baby goed. Hij beweegt flink en af en toe kan ik echt goed voelen hoe hij in mijn buik ligt. Hij reageert wanneer ik over mijn buik wrijf en soms zie je m’n buik alle kanten op bewegen. Het is echt een gek idee dat de baby nu eigenlijk al helemaal compleet is en dat hij straks geboren gaat worden.
De laatste weken heb ik wel steeds meer last van vermoeidheid en ben ik aan het aftellen tot mijn verlof begint. En nog meer ben ik aan het aftellen tot de baby er straks is. Ik ben zo benieuwd hoe hij eruit ziet en hoe het is om hem straks vast te houden.
Mijn verlof staat in het teken van de laatste voorbereidingen doen, zoals het wassen van alle te schattige kleertjes, het maken van een boxkleed en het kopen van de laatste spulletjes. Maar natuurlijk staan deze weken ook in het teken van ontspanning, tijd voor mezelf en hopelijk genoeg tijd om nog een beetje te schrijven aan boek 2.
