De afgelopen weken hoor je niets anders meer dan corona. Het houdt ons bezig en laat ons niet meer los. Het ene moment lijkt het allemaal zo onrealistisch en denk ik dat het over een paar weken allemaal weer normaal zal zijn, maar het volgende moment wordt de realiteit weer keihard in je gezicht gegooid en realiseer je je dat dit nog heel lang gaat duren.
Anderhalvemeter-samenleving
Ik mis het normale leven enorm en vraag me heel erg af hoe die anderhalvemeter-samenleving er straks uit komt te zien. Wanneer mogen we weer knuffelen met de personen waar we zoveel van houden? Wanneer kunnen we weer normaal op bezoek bij vrienden en familie? Wanneer kunnen we weer door de stad struinen, zonder je zorgen te maken om je gezondheid? Wanneer kunnen we weer mooie reizen maken en genieten van de mooie wereld om ons heen? Wanneer stopt dit allemaal?
Zoveel vragen, waar nog niemand echt een antwoord op lijkt te hebben. Het maakt me verdrietig en soms ook wel bang. Het maakt me verdrietig dat ik mijn moeder op anderhalve meter afstand moet houden, terwijl haar een dikke knuffel geven het liefste is wat ik wil. En het maakt me bang dat mensen die ik lief heb ziek worden.
Corona-moe
Ik probeer elke dag heel positief te zijn. En stiekem geniet ik ook van de rust en tijd die nu ontstaat. Er is minder haast en ik neem ook genoegen met minder. De eerste weken was ik onrustig en verzon ik van alles om me niet te vervelen. De laatste weken kan ik dat veel meer los laten en merk ik dat ik ook tot rust kom. Maar daarnaast is het soms ook lastig om positief te blijven en heb ik ook genoeg baalmomenten waarop ik me verdrietig en down kan voelen. Soms ben ik gewoon een beetje corona-moe en heb ik helemaal geen zin om te luisteren naar al dat negatieve nieuws!
Ik ben heel blij dat de mensen om mij heen gezond zijn en dat we de mogelijkheid hebben om in contact te zijn met elkaar. Ook ben ik blij dat wij in Nederland nog naar buiten kunnen en de zon op onze huid kunnen voelen. Ik wens jullie allemaal heel veel gezondheid toe en hoop dat iedereen het beste van deze situatie kan maken. Laten we hopen dat we snel weer normaal kunnen leven, en dan bedoel ik niet het nieuwe normaal in de anderhalvemeter-samenleving. Maar gewoon normaal, zoals we altijd gewend zijn geweest.
Hopen jullie mee?