Ik kan het erg irritant vinden als je iets aan iemand vraagt en die persoon reageert met ‘maakt mij niet uit‘ of ‘kies jij maar‘. Maar als ik heel eerlijk naar mezelf kijk, gebruikt ik het zelf ook ontzettend vaak. Wat wil je eten? Maakt mij niet uit. Wil je naar de bios of thuis een filmpje kijken? Kies jij maar. Wat zullen we doen? Wat jij wil.
Ik betrap mezelf er soms op dat ik dit eigenlijk heel vaak doe. Terwijl het me soms wél uitmaakt wat we eten of wat we doen. Maar waarom is het dan toch zo moeilijk om het uit te spreken?
De grootste reden waarom ik dat lastig vind is omdat ik vaak de ander blij wil maken. Ik wil graag dat de ander zegt wat hij/zij graag wil en ga dan graag mee met die stroom. Natuurlijk niet bij alles, maar bij veel van de gevallen is dat wel de oorzaak. Ik denk altijd ‘als de ander blij is, ben ik dat ook‘, ookal moet ik daarvoor mijn verwachtingen of ideeën aanpassen. En vaak vind ik het dan ook prima wat er is besloten.
Ik zeg het vaak ook omdat ik zelf eigenlijk niet weet wat ik dan zou moeten kiezen. Ik denk dan ‘alles is prima‘ en ben een beetje besluiteloos. Eigenlijk heel irritant voor mezelf en de ander. Want als de ander dat op dat moment ook heeft komt er soms niet eens een plan en eindig je lichtelijk geïrriteerd op de bank. En vaak word ik daar dan weer een beetje onrustig van en baal ik achteraf dat ik niet gewoon een keuze heb kunnen maken. Hoe meer opties, hoe moeilijker ik het vind om iets te bepalen.
Maar soms vind ik het ook moeilijk om uit te spreken wat ik wil, omdat ik het dan gewoon moeilijk vind om mijn mening te laten horen. Ik ben dan een soort van onzeker of het niet gek is wat ik zeg. Of ik ben bang dat ik de ander teleurstel. Terwijl: wat dan nog? Dan vind de ander het misschien stom. Ik mag vinden wat ik wil! (spreek zichzelf streng toe).
Als ik er dan weer even goed over nadenk, probeer ik met mezelf af te spreken minder vaak besluiteloos te zijn. Ik neem mezelf voor om vaker te zeggen wat ik denk en knopen door te hakken (over de meest kleine dingen). Maar toch merk ik dat ik vaak weer terugval en uiteindelijk alsnog keihard besluiteloos ben (iets met gewoontedieren?).
Ik ben benieuwd of jij dit ook ervaart? Wat vind jij van ‘kies jij maar‘ en ‘maakt mij niet uit‘? En wat doe jij om dit te doorbreken? Laat het mij weten via Instagram of Facebook!